Wellness

 

Het was niet druk in het resort. Dat kwam natuurlijk door corona. En door het strakke online reserveringsprogramma dat mogelijke bezoekers dwingt op het halve uur nauwkeurig aan te geven hoe laat ze zullen arriveren en hoe laat vertrekken.

Er waren zoals overal pijlen op de vloer getapet en er was desinfecterende gel in overvloed. Er hingen bordjes met daarop het maximum aantal aanwezigen per sauna. Zo gebeurde het dat ik, met mijn hand boven mijn ogen en mijn neus tegen het glas, door een ruitje stond te turen om te ontdekken hoeveel mensen er al in zo'n hutje zaten te zweten. Pas na een seconde of wat, toen mijn ogen gewend waren aan het schemer daarbinnen, ontdekte ik dat ik recht in het gezicht keek van een hevig zwetende, bozig kijkende vrouw.

Toch waren alle bankjes in het restaurant bezet. Een man en vrouw keken beteuterd toen ze ontdekten dat ze nergens konden zitten. Iemand zei: "Jullie kunnen hier zitten hoor, wij gaan weg." En net toen ze met z’n vieren stonden te bedenken hoe ze coronaproof langs elkaar heen konden manoeuvreren, schoot, uit het niets, een dunne, kleine man achter hen langs op het bankje. “Oh,” zei de vrouw, “eh… nou ja.” De kleine man keek triomfantelijk de andere kant op. “Laat maar,” zei haar man. “Daar is nog een tafeltje.”

De kleine man (bril, baardje, middelbare leeftijd) probeerde direct de aandacht van de bediening te trekken. Hij stak zijn hand op, kwam half overeind en maakte een brede armbeweging maar de meisjes die met bladen gemberthee en poke bowls langs liepen, zagen hem niet meteen. Hij opende zijn boek maar er ontsnapte niets aan zijn aandacht – als een nerveuze parkiet bewoog hij zijn hoofd om iedereen in de gaten te houden. Toen hij zijn koffie op had, struikelde hij over onze benen heen, terug het saunaplein op.

Aan het einde van de middag was er op de ligweide nog maar een klein hoekje waar de zon scheen. Wij zaten er. Hij was er ook. Hij sleepte een ligbedje achter zich aan en zette dat op ongemakkelijke afstand van het mijne. Zijn tasje met boek en waterflesje op een tafeltje dat hij ergens anders vandaan vlug dichterbij trok. En daar lag hij. Een paar keer veerde hij nog overeind en trok aan zijn bedje om de hoek waarin de zonnestralen op zijn harige buik vielen te vervolmaken. Hij ging weer liggen en sloot zijn ogen. Hij pakte zijn boek. Hij keerde zich op zijn buik, draaide met dat vogelgebaar zijn hoofd van links naar rechts en stond weer op om de rugleuning van het bedje rechtop te zetten.

Toen ik langs hem heen liep en mijn schaduw over zijn boek viel, keek hij eruit op. Ik knikte naar hem maar zijn blik was al weggeflitst naar anderen. Jammer dat ik niet kon zien welk boek hij las.