Hanneke schrijft

  Ik was een week op excursie met 39 vijfdeklassers, pubers van een jaar of zestien. In normale schoolweken doen ze wat alle zestienjarigen doen: ze komen naar school omdat het moet, de pauzes zijn het hoogtepunt van de dag en als het even kan, zitten ze op hun telefoon. Zonder overdrijven kun je wel zeggen dat ze verslaafd zijn aan hun telefoon. Als er geen wifi is, als hun telefoon ’s nachts niet goed is opgeladen of als ze geen bereik hebben, voelen ze de lichte paniek die ik voelde toen ik had besloten een maand absoluut geen alcohol te drinken. In de bus op de heen- en terugreis hadden ze hun telefoon binnen handbereik voor muziek, filmpjes, spelletjes, appjes, selfies en TikTok. Tijdens het eten deed een enkeling wat hij thuis van zijn moeder vast niet mag: op zijn telefoon. ’s Ochtends als ze net onder de douche vandaan kwamen: telefoon. Als ik ’s avonds kwam zeggen dat de lichten uit moesten: telefoon. Op de tweede dag ging ik met een groepje een mountainbiketocht doen. Twe

  Ik heb corona. Twee jaar lang heb ik om de lockdowns heen op school gewerkt: honderden kinderen om me heen, soms zelfs de helft van een klas ziek thuis, en ik hield stand. Tot nu. Precies een week voordat de overheid een eind maakt aan alle maatregelen moet ik me er nog aan houden. Dat betekent vijf dagen thuis. Niet dat ik zou kunnen lesgeven, zonder stem en met een hoofd vol watten. Nu ik ziek ben, staat veel me tegen. Koffie? Van alleen de geur al word ik akelig. Van vet eten word ik misselijk en van scherpe smaken als knoflook en ui breekt het zweet me uit. Vroeger kreeg ik nog wel eens een groc als ik verkouden was: kokend water met citroen, honing en een flinke scheut cognac. Maar ook daar moet ik nu niet aan denken. Zelfs de gedachte aan een glas koude witte wijn doet me niks. Alweer een reden waarom alcohol in het rijtje ‘ongezond’ past. Je ziet, ik ben nog steeds bezig om mezelf te overtuigen, maar deze reden is wel zwaarwegend. Iets anders dan. Mijn voornemen om voorrad

De eerste dagen van de veertig dagen geen druppel zijn voorbijgevlogen – nee, het is zelfs al een week. Ik heb het er de afgelopen weken een paar keer over gehad met mensen in mijn omgeving en het valt me op hoeveel mensen zeggen: ‘Dat zou ik ook eens moeten doen.’ Zeker wanneer ik vertel hoeveel ik normaal gesproken drink en zij eerst antwoorden: ‘O joh, maar dat valt best mee, zoveel drink ik ook. Dat is toch geen probleem?’ Als ik verder ga en vertel hoeveel beter ik me voel door niet te drinken, zijn ze onder de indruk en dan komt er al snel een ‘Jee, echt joh, ook als je maar zo weinig drinkt?’ of ‘Goh, dat klinkt toch wel als een goed idee’. Want wat gaat het snel en makkelijk, het niet drinken. Tijdens de eerste dagen van dry january moest ik mezelf nog wel eens streng toespreken dat ook een halfje wijn na een lange werkdag echt niet de bedoeling was. Nu val ik meteen terug in het bekende en fijne patroon van de tweede helft van die maand: ik slaap weer beter, voel me fitter

  De kop is eraf: de eerste dagen zonder alcohol van 40 dagen geen druppel zijn een feit. Het was hoog tijd want na Dry January was ik weer aardig in mijn oude patroon aan het vervallen. Zonder goede reden, ook dat nog: de maand zonder alcohol was me zo goed bevallen (alle hokjes aangevinkt: meer energie, beter slapen, afvallen) dat ik van plan was nog maar heel af en toe te drinken, en al helemaal niet meer doordeweeks. Maar nee hoor: hardnekkige gedachtes en vastgeroeste gewoontes namen het al snel weer over. Ik neem er een paar met je door. Er is altijd wel een aanleiding voor dat ene wijntje – of nou vooruit, twee dan: een studerende zoon komt onverwachts thuis eten. De eerste lentedag. Een vriendin komt haar liefdesverdriet uithuilen. Een fantastische skidag. Zonde om de have fles die nog over is van het etentje van gisteren weg te gooien. Nieuwe buren. Een spannende werkdag die goed verliep. Met een drankje erbij is het troostrijk, gezellig, feestelijk zelfs. Met een drankje