Hanneke schrijft

 Nog even over de meisjes. De vorige keer dat ik over ze schreef, ging het over meisjes die in therapie gaan omdat ze zichzelf uithongeren of op een ander manier ernstig beschadigen. Niks van wat ik toen schreef was verzonnen, trouwens. ‘Maar dat zijn wel erg extreme verhalen,’ hoor ik je zeggen, ‘de meeste meisjes kunnen gewoon functioneren.’ Dat is natuurlijk zo. Er zijn nog altijd meer meisjes die niet in therapie gaan en die niet lijden aan een aandoening die in handboeken voor psychologen staat beschreven. Maar toch. Het RIVM constateerde in 2019 in de fact sheet Mentale gezondheid van jongeren dat er drie risicofactoren zijn voor psychische problemen: erfelijkheid, persoonlijkheidsfactoren en… vrouw zijn. In 2017 had volgens deze bron 9% van de jongens emotionele problemen, tegenover 26% van de meisjes. Wie in het middelbaar onderwijs werkt, heeft deze bronnen niet nodig. Die ziet het gebeuren, volop, bij misschien wel de helft van alle meisjes. Ook   de meisjes die el

 Ze zijn zo genadeloos en keihard voor zichzelf, de meisjes die ik meemaak. Ook voor anderen trouwens. Niet voor hun vriendinnen maar voor echte anderen. Ongezouten in hun oordeel zijn ze, over de shirtjes, de billen, het haar, de foundation en de sneakers van anderen. Zoals ze over vreemden oordelen, oordelen ze ook over zichzelf. Ze zijn niet goed genoeg, nooit. Ze zien onvolkomenheden in alles wat ze doen, zijn en hebben en kunnen dat niet accepteren. Een schrijffoutje in een toets? Niet doorstrepen maar wegtippexen. Een sproetje of een puistje? Wegsmeren. Een onzekerheid of een angst? Wegdrukken. Houvast zoeken. Schijnzekerheid in zelfopgelegde structuren. Ze houden hun kamer brandschoon, doen altijd al hun huiswerk, schrijven powerpoints over hoewel die online komen. Ze gaan nog vaker sporten, nog minder eten en nog meer foto’s posten. Het kan lang duren voordat ze verdrinken. Ze gaan wel vaker kopje onder maar trekken zich dan toch weer aan hun eigen haren uit het drijfzand. Ze