Hanneke schrijft

  Het was lang geleden dat je zo ziek was. Koorts had je voor het laatst in 1995, van de vaccinaties voor een reis naar Zuid-Amerika. Of nee, van een borstontsteking toen je oudste een paar weken oud was. Volgende maand trekt hij in zijn eigen appartement in Tilburg. Je suft door programma’s over droomhuizen op het Britse platteland en Zwitserse treinroutes. In praatprogramma’s in de loop van de ochtend en aan het einde van de middag zie je hosts en gasten van wie je nog nooit had gehoord . Geheugentrainer, Lang leve de liefde, Bak mee met Max,   – je kijkt ze, dus ze zijn er. Drie afleveringen van Modern family per dag is qua bingewatchen het maximum. Midden in de nacht schiet je wakker uit een heldere droom met grootse inzichten. In het donker krabbel je ze op een envelop met een binnenkant van bubbeltjesplastic waar je pen af en toe doorheen prikt. De volgende ochtend lees je wat er staat: René en Joop. Druppels. Basterdsuiker. Regie. Een andere nacht sta je al met een arm in

  Wij waren maandag al met z’n drieën: drie docenten van één sectie op één locatie van één middelbare school. De een verkouden, de ander met keelpijn en de derde met een akelige hoest. Testen, alle drie. We hadden al vroeg de voorrangsverklaring van ons schoolbestuur in de mailbox  dus we mochten het speciale telefoonnummer bellen. Het was een geheim nummer, stond in de mail, en er was natuurlijk (instructie van de GGD) geen sprake van dat we dat met anderen mochten delen. Het was het nummer dat al anderhalf uur op alle nieuwsapps en overheidssites stond.   Ik was de eerste die een afspraak kon maken. Om half twaalf had ik contact. Tot die tijd kreeg ik steeds de mededeling dat er op het moment zo veel mensen belden dat er geen telefoonlijnen beschikbaar waren en dat ik het over een half uur nog maar eens moest proberen. Mijn ene collega had een half uur later de mazzel dat hij iemand aan de lijn kreeg, de andere lukte het pas aan het einde van de dag. Zij kon een afspraak maken voor

  Als ook het tweede restaurant langs de Waaldijk gesloten blijkt, bereikt mijn humeur het omslagpunt. De eerste tegenvaller kon ik wel hebben. We waren druk aan het praten, de zon scheen, we hadden genoeg eten en drinken bij ons en de dag was nieuw. Opeens is het allemaal niet leuk meer. We lopen nu al een hele poos en ik wil koffie. Met iets lekkers. En een toilet. We delen het laatste bodempje water uit de dopper maar ik heb nog steeds dorst. Ik heb kramp in mijn linkerkuit en mijn maag knort. Ik hou me goed hoor, zo makkelijk laat ik me niet kennen, maar ik vind het nu al een vervelende dag.   Daar zullen de dakloze vluchtelingen op Lesbos begrip voor hebben. Zij overnachten al bijna een week op het asfalt of onder de vangrail. Ze hebben al vier dagen niets te eten gehad. Er gaan zelfs verhalen dat ze de zee op worden gestuurd in opblaasbootjes. Terug naar waar ze vandaan komen. Vanuit de heuvels waait ’s nachts een krachtige, ijskoude wind. Ik denk dat het komt door Zaltbommel,

  Als de wekker gaat, is mijn reddeloosheid op haar hoogtepunt. Ik begrijp er niets van dat de examens dit jaar worden afgenomen in een lokaal met allerlei hoeken en nissen, waar de tafels in groepjes staan. Dat de examenkandidaten overleggen en dat mijn surveillerende collega’s niet ingrijpen – nee, sterker nog: dat ze met elkaar staan te praten en lachen. Nou geef ik toch al een jaartje of dertig les. Door de bank genomen gaan die lessen heel behoorlijk. Oké, ik ben heus nog wel eens ontevreden over een les en in mijn eerste jaren was het vaak een bende in mijn klassen. Ik herinner me nog de namen van mijn Angstgegners uit die tijd: Dennis, Jurriaan en Mathijs. Toch zijn zij het niet die mijn dromen bezoeken tijdens de vakantie. Dat zijn naam- en leeftijdloze kinderen. En wat maken ze me het leven zuur.   Ik ben niet de enige met zomernachtmerries. Sterker nog, als ik het aan collega’s vraag, komt er een golf van herkenning. De variaties zijn even eindeloos als voor de hand ligge