Ziek

 

Het was lang geleden dat je zo ziek was. Koorts had je voor het laatst in 1995, van de vaccinaties voor een reis naar Zuid-Amerika. Of nee, van een borstontsteking toen je oudste een paar weken oud was. Volgende maand trekt hij in zijn eigen appartement in Tilburg.

Je suft door programma’s over droomhuizen op het Britse platteland en Zwitserse treinroutes. In praatprogramma’s in de loop van de ochtend en aan het einde van de middag zie je hosts en gasten van wie je nog nooit had gehoord. Geheugentrainer, Lang leve de liefde, Bak mee met Max,  – je kijkt ze, dus ze zijn er. Drie afleveringen van Modern family per dag is qua bingewatchen het maximum.

Midden in de nacht schiet je wakker uit een heldere droom met grootse inzichten. In het donker krabbel je ze op een envelop met een binnenkant van bubbeltjesplastic waar je pen af en toe doorheen prikt. De volgende ochtend lees je wat er staat: René en Joop. Druppels. Basterdsuiker. Regie.

Een andere nacht sta je al met een arm in je trui en sloffen aan je voeten om beneden je eerste beker ochtendthee te gaan halen als je ziet dat je wekker 01.52 aangeeft. Je kruipt weer in bed en zoekt een stukje dekbed dat niet koud en klam is.

De dropjes en zuurtjes blijven steken in je keel en dus eet je hopjesvla, appelmoes uit de koelkast, waterijsjes en gezeefde kippensoep. Koffie en wijn smaken naar aarde en azijn, verse jus d’orange brandt zo erg in je keel en je ogen tranen er zo van dat het wel goed voor je moet zijn.

Je weet dat het vanzelf weer overgaat. Dat er heel veel mensen zijn die erger of ongeneeslijk ziek zijn. Je weet best dat je een luxezieke bent, met zeurderige klachtjes en veel dramatiek.

Er gebeurt van alles buiten. Je mannen brengen vlagen van herfstwind en zonneschijn mee naar binnen als ze terugkomen van afspraken waarvan je niet meer precies weet met wie en waarom. De krant ligt elke ochtend op de deurmat, dus er moet genoeg in de wereld gebeuren om het de moeite waard te maken hem te drukken. Het gaat de verkeerde kant op met corona – dat dringt zelfs door in jouw wattige hoofd. Er is iets met Famke Louise en Thierry Baudet heeft iemand boos gemaakt.

Langzaamaan gaat het beter. Je slaat een dosis paracetamol over. Je eet een koekje. Je slaapt op tijdstippen die passen bij een normaal afgestelde biologische klok. Je leest twintig pagina’s in een detective die je al 23 keer hebt herlezen. Je zet drie stappen in de tuin. Je opent je lap top en leest je schoolmail. Ook daar maken ze zich zorgen om corona. Ah, het antwoordmodel voor de toets van de derde. Of jij weet waar het leesdossier van Tamar is. En of je de link voor de ouderavond van volgende week wilt klaarzetten. Je typt totdat je een zweetdruppel over je rug voelt rollen. Volgende week ben je er weer.

De verwarmingsbuizen tikken, de regen klettert op het dak. Het huis ruikt naar de was die je net hebt opgehangen. Je krijgt bloemen en berichtjes met beterschap. Jij mag zeggen wat jullie vanavond zullen eten en je kunt niet kiezen. Als het begint te schemeren, trek je de gordijnen dicht.

Volgende week ben je er weer.

Maar nu nog even niet.