Begin

 Mijn vader leerde me fietsen op mijn nieuwe, rode fiets, de eerste met maar twee wielen. Opstappen was niet zo moeilijk: hij hield een hand aan het stuur, de andere onder het zadel en hij duwde me totdat ik genoeg vaart had om los een paar rondjes over het plein te fietsen. Afstappen ging een stuk moeizamer. Op mijn vader af fietsen in de hoop dat hij me zou opvangen was niet bepaald een succes en dus leerde hij me hoe ik de fiets kon laten uitrollen totdat ik bijna geen vaart meer had en me zachtjes opzij kon laten vallen in het hoge gras. 

Alle begin is moeilijk. Ergens aan beginnen is al een kunst op zich: denk maar aan de doodenge eerste stap op een roltrap. Voor de eerste keer in een sleeplift tijdens skiles. De eerste stappen achteruit over de rotsrand wanneer je gaat abseilen. Uit een vliegtuig springen, zo eng dat je zintuigen je in de steek laten en je pas weer bij zinnen komt als je parachute zich al heeft geopend en jij eronder hangt te bungelen. 

Je voelt in je buik dat je die eerste stap wilt zetten omdat die je verder gaat brengen. Als je niet durft te fietsen, zul je nooit verder komen dan het plein en als je niet op de roltrap durft, zul je voor altijd een bange kleuter blijven – zo voelt dat dan. Als je steeds maar weer uit angst de ankers van de sleeplift laat passeren, zul je nooit die berg af kunnen suizen. Het is nu (en hierna altijd) of nooit: als je nu niet uit dat vliegtuig springt, zul je nooit weten hoe het is om te zweven. Als je het wel doet, zul je je dat altijd blijven herinneren.

Beginnen is een soort verliefdheid en verliefdheid is beginnen. Je bent vol verlangen en energie, alert, open en ook bang en kwetsbaar. 

Nadat je het begin aangedurfd hebt, wordt het nieuwe al snel natuurlijk en vertrouwd. Wat eenmaal loopt, rolt, draait of werkt, heeft niet zo veel moed meer nodig. Wel aandacht, trouwens, en onderhoud en opmerkzaamheid. Je struikelt over de rand van de roltrap omdat je achterstevoren stond te praten en niet merkte dat je er al was. Je haalt met je zusje zoveel gekke kunstjes uit in de sleeplift dat jullie er allebei uitvallen.  Je gaat met je racefiets de bergen in en zet daarbij wel een helm op. 

En toch raak je nooit gewend aan beginnen. Elk nieuw begin doe je voor het eerst en dus ben je altijd weer zenuwachtig en maakt de adrenaline dat je een brok in je keel en een knoop in je maag krijgt. Net als bij een nieuwe verliefdheid dus, hoewel ik op dat gebied niet meer verlang naar opnieuw beginnen. Ik houd het bij aandacht en opmerkzaamheid. En liefde.