Bus

 


Er kwamen drie vrouwen de bus binnen. Met geluiden waarop ik mezelf tegenwoordig ook wel eens betrap, gingen ze zitten. Ze sloegen hun capuchons naar achteren, ritsten hun jassen open, deden hun sjaals losser, zetten hun mondkapje goed, stopten hun OV-kaart weg, zetten hun brillen af, veegden ze schoon, zetten ze weer op en vouwden hun handen over de rugzakjes op hun schoot. De twee tegenover mij pasten samen precies tussen de armleuningen.

De vrouw naast me was zo klein dat ze met haar voeten niet bij de vloer kon. ‘Lekker,’ zei ze, ‘even de voetjes van de vloer. Willen jullie een pepermuntje?’ De andere twee bedankten. Ze zuchtten alle drie tegelijkertijd en schoten in de lach. ‘Ik ben doodop’, zei mijn buurvrouw.

‘Niks aan’, zei de vrouw tegenover me, terwijl ze met haar mouw de condens van het raam veegde en naar buiten keek. Het was inmiddels pikkedonker en de ruit weerspiegelde haar grove, hoekige gezicht. ‘Anders hadden we na zo’n wandeling nog lekker ergens een wijntje en bitterballen genomen. Zo ongezellig dat we nu meteen naar huis moeten.’ De andere twee haalden hun schouders op en maakten instemmende geluidjes.

Even was het stil. Toen zei de derde, met rozerode wangen en een huid van gekreukeld papier: ‘Ik denk dat ik straks een portje neem. En ik ga in bad. De verwarming is nog uit en als ik hem meteen aanzet, is het behaaglijk als ik uit bad kom. Jan-Willem heeft me wel geleerd hoe ik via mijn telefoon de verwarming en de lampen alvast aan kan doen maar ik vergeet het steeds weer.’

De struise staarde naar buiten. ‘Ik heb nog advocaat staan, van mijn verjaardag. Maar ja, er mocht niemand komen en in je eentje geniet je er niet van. Misschien dat ik straks toch een beetje neem. Ik heb ook nog slagroom.’ ‘Heerlijk,’ zei de kleine, ‘advocaat. Vroeger deden we dat wel eens in de chocoladevla. Maar sinds Martin er niet meer is, koop ik het eigenlijk nooit meer. Wat jij zegt, Els: alleen is er niks aan.’

De buschauffeur remde plotseling vloekend voor een fietser zonder licht. De kleine werd gelanceerd en viel voorover op de schoot van de blozende. ‘Je had beter tegenover hém kunnen gaan zitten’, zei die. Ze knipoogde naar mij en knikte naar het evenbeeld van Arie Boomsma aan de andere kant van het gangpad.

De bus stopte. Ik moest eruit. Alle drie trokken ze hun benen in, de hoekige raakte mijn bovenarm even aan.  ‘Dag mevrouw, gaat het zo? Voorzichtig maar. Fijne avond, goede reis nog.’

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Lever

Afbeelding
  Mijn vijfdeklassers zijn begonnen aan het serieuze werk: de schoolexamens. Voor het vak Nederlands hebben ze er niet zo veel en dus is elk schoolexamen een bron van lichte paniek. Het eerste is sowieso al spannend en dan is het ook nog een presentatie. Wat helpt, is dat ze het met z’n tweeën mogen doen en dat ze vrij zijn in de keuze van een onderwerp, zo lang het maar om een maatschappelijke kwestie gaat. Ze moeten een standpunt innemen en dat verdedigen met goed onderbouwde argumenten. Deze week verdedigden twee jongens de stelling ‘De jeugd denkt te weinig na over de negatieve aspecten van alcohol’. Een beetje plichtmatig draaiden ze het riedeltje af dat ze in mentorlessen en op televisie al vaker hadden gehoord: je doet onder invloed dingen waar je later spijt van krijgt, je kunt er een kater van krijgen en met een beetje pech beland je in het ziekenhuis. Toen veranderde er iets. Ze vertelden over de schade van drank op de lange termijn. Over levercirrose, kanker, de ziekte van K
Meer lezen

survival

Afbeelding
  Ik was een week op excursie met 39 vijfdeklassers, pubers van een jaar of zestien. In normale schoolweken doen ze wat alle zestienjarigen doen: ze komen naar school omdat het moet, de pauzes zijn het hoogtepunt van de dag en als het even kan, zitten ze op hun telefoon. Zonder overdrijven kun je wel zeggen dat ze verslaafd zijn aan hun telefoon. Als er geen wifi is, als hun telefoon ’s nachts niet goed is opgeladen of als ze geen bereik hebben, voelen ze de lichte paniek die ik voelde toen ik had besloten een maand absoluut geen alcohol te drinken. In de bus op de heen- en terugreis hadden ze hun telefoon binnen handbereik voor muziek, filmpjes, spelletjes, appjes, selfies en TikTok. Tijdens het eten deed een enkeling wat hij thuis van zijn moeder vast niet mag: op zijn telefoon. ’s Ochtends als ze net onder de douche vandaan kwamen: telefoon. Als ik ’s avonds kwam zeggen dat de lichten uit moesten: telefoon. Op de tweede dag ging ik met een groepje een mountainbiketocht doen. Twe
Meer lezen

Vrachtwagen

  Vanochtend zag ik een vrachtwagen rijden. Hij was rood en er stond in witte letters op: ‘Bezorgd wanneer het jou uitkomt’. Daar kan ik over piekeren. Zei de eigenaar van die truck, toen hij zijn tekst intypte op www.verzinjeopdruk.nl tegen zichzelf: ‘Gast, lekker bezig. Wát een mooie ambiguïteit. Daar ga je klanten mee scoren’? Maar ja, hoeveel mensen zíen die ambiguïteit? Zouden die uit respect voor ’s mans vindingrijkheid klant bij hem worden? Er stond geen telefoonnummer of site of mailadres bij, dus hoe moet je dan klant worden?  Die ambiguïteit dus. Waarom zou de beste man zich zorgen om mij maken op een moment dat mij schikt en niet altijd? Trouwens, hoe moet hij te weten komen wanneer hij moet starten met tobben? Zo zonder contactgegevens? Dat kon toch bijna niet de bedoeling zijn. De andere optie dan. Waarom schrijft hij niet: ‘Je boodschappen worden bij jou thuis bezorgd wanneer het jou uitkomt’? Paste dat niet in het format van www.bedrukjetruck.nl ? Heeft hij op school
Meer lezen