Teststraat

 

Wij waren maandag al met z’n drieën: drie docenten van één sectie op één locatie van één middelbare school. De een verkouden, de ander met keelpijn en de derde met een akelige hoest. Testen, alle drie. We hadden al vroeg de voorrangsverklaring van ons schoolbestuur in de mailbox  dus we mochten het speciale telefoonnummer bellen. Het was een geheim nummer, stond in de mail, en er was natuurlijk (instructie van de GGD) geen sprake van dat we dat met anderen mochten delen. Het was het nummer dat al anderhalf uur op alle nieuwsapps en overheidssites stond. 

Ik was de eerste die een afspraak kon maken. Om half twaalf had ik contact. Tot die tijd kreeg ik steeds de mededeling dat er op het moment zo veel mensen belden dat er geen telefoonlijnen beschikbaar waren en dat ik het over een half uur nog maar eens moest proberen. Mijn ene collega had een half uur later de mazzel dat hij iemand aan de lijn kreeg, de andere lukte het pas aan het einde van de dag. Zij kon een afspraak maken voor donderdag.  

Een sommetje. 2100 callcentermedewerkers volgens minister De Jonge. Tot 13.00 uur 4000 afspraken ingepland volgens de GGD’s. Dat zou betekenen dat elke medewerker er tussen het begin van zijn dienst en zijn lunch twee heeft gemaakt. Ik vermoed dat hij de rest van de tijd heeft besteed aan het afwimpelen van mensen die niet in aanmerking komen voor deze voorrangsregeling. De telefoniste die met mijn collega de afspraak voor donderdag maakte, zei dat er veel onduidelijkheid was over de vraag welke zorgmedewerkers recht hadden op voorrang en dat er daardoor waarschijnlijk veel meer mensen voorrang hadden gekregen dan de bedoeling was bij ‘het primaire proces’.  

 

Er was een heleboel goed geregeld hoor: de voorrangsverklaring vanuit school, de bevestiging van de afspraak per e-mail en sms (misschien wat dubbelop maar vooruit), de bewegwijzering naar de teststraat, de vriendelijkheid van de callcentermedewerkers en van de mensen in de teststraat. Maar dat is toch vooral op het laagste niveau, van hardwerkende mensen die hun taak serieus en liefdevol uitvoeren. Ik heb minder vertrouwen in de verantwoordelijken hogerop. Die steken elkaar naar de kroon met inschattingsfouten wat betreft testcapaciteit en mondkapjes, om maar een paar heikele punten te noemen, onduidelijke afspraken (zie hierboven) en wijsheid achteraf.  

Dat de overheid tekortschiet ondanks al haar goede bedoelingen  betoogde Lubach al en ook de Kamer is die mening toegedaan. Ik ondervond het de afgelopen dagen aan den lijve. Gelukkig hebben we Teams.