Druppel

 Terwijl ik dit schrijf, zijn mijn leerlingen uit 4 atheneum spreekbeurten aan het voorbereiden. Ik luister stiekem mee met een verhitte discussie over de invoering van het coronapaspoort en met een aanzienlijk harmonieuzer gesprek over de betrouwbaarheid van Mark Rutte (die neemt met de dag af, vinden ze hier). Ook met betrekking tot overconsumptie zijn de betrokkenen het eens: ze gaan minder nieuwe kleding kopen. 

Nee hoor, ik werk niet op een linkse, antroposofische vrije school maar op een traditionele middelbare school met kinderen uit dorpen en kleine steden. Hun ouders hebben eerbare beroepen en ze wonen in doorsnee huizen. 

Ik vleide me mijn hele, lange onderwijscarrière al met de gedachte dat wij onze leerlingen opleiden voor de rest van hun leven. Ik laat ze mooie gedichten lezen en raad nieuwe romans en klassiekers aan. Mijn collega’s en ik besteden aandacht aan de actualiteit, we lezen met onze klassen columns en analyseren de argumenten van politici en opiniemakers. Maar het echte werk doen de leerlingen zelf: ze lezen en kijken, ze denken na, praten met elkaar en vormen zo hun mening. Die is genuanceerd, verstandig, weloverwogen en niet vrij van een zeker idealisme. Ze oordelen scherp over onrecht, hebzucht en manipulatie. Ze zijn tolerant en hebben het beste voor met de wereld.

Missie geslaagd, zou je denken.

In de wereld van de volwassenen smeekt het Rode Kruis ons geld over te maken om vaccins voor ontwikkelingslanden te kunnen bekostigen, terwijl Pfizer vanwege het coronavirus 21 miljard extra omzet en die winst onder andere via Nederland wegsluist. Daar ontbreekt iedere vorm van fatsoen, zelfkritiek, naastenliefde of rechtvaardigheid.

De laatste tijd twijfel ik steeds vaker aan het effect van onze inspanningen, ons gerommel in de marge van een wereld die genadeloos is en keihard. Alsof wij-van-het-onderwijs minder dan een druppel op een gloeiende plaat zijn.