Hanneke schrijft

  Drie studenten fysiotherapie op een dinsdagochtend. Ze moeten oefenen voor een praktijkexamen en zitten – nee, liggen op de bank en drinken koffie. Het gesprek verloopt zo: Ik vind het zo zonde dat Van de Beek naar United is gegaan. (Hartgrondige geeuw.) We gaan aan de slag, man. Is goed, ouwe. Eerst effe pissen. (Stilte.) Heb je het nieuwe album van Kanye West gehoord? (Stilte.) Ik snap wel waarom hij president wou worden (Stilte.) Teeering. Achttienjarige ramt woning in Enschede. What the fuck. (Stilte.) Dat filmpje van Onana met dat muziekje hè. Dat blijft goed. (Stilte.) Je krijgt best weinig voorbereidingstijd vind ik hoor. Maar een halfuurtje. (Stilte) Zullen we beginnen met die compressietest? (Geeuw.) O wacht, mijn pa appt. Heb je Jona z’n Insta Story gezien? (Stilte.) Oké dus je begint met druk met je duim op het scaphoid. (Stilte.) Toch? (Stilte.) Ja, denk het. (Stilte.) Daar hoort ook die catch and clunk test bij. Oké boys, let’s go. De een klapt de behandeltafel uit,

Mijn jongste moest een tentamen herkansen. Er reden geen treinen vanwege werkzaamheden aan het spoor en dus bracht ik hem met de auto. Onderweg ontdekte hij dat hij zijn ontbijt (een banaan en een flesje water) op de keukentafel had laten liggen. Ik voerde hem mijn laatste moederlijke waarschuwingen (‘Koop een broodje!’ ‘Zorg ervoor dat je iets te drinken meeneemt naar binnen!’ ‘Lees de vragen goed!’ ‘Neem de tijd!’), terwijl hij op zijn telefoon uitzocht waar hij moest zijn. Toen ging hij zich bezighouden met onderzoeksmethodiek en ik liep, voor negen uur op een dinsdagochtend, de binnenstad van Den Bosch in.  Boven de daken was de lucht al diep nazomerblauw maar in de schaduw van de straat was het koel. Een autootje van de gemeentereiniging veegde de goten. Er kwam een monnik de hoek om. Over zijn bruine pij droeg hij een donkerbruin leren jack. Hij liep onder een Mariabeeld langs. Toen hij mij passeerde, sloegen de klokken van de Sint-Jan zwaar en traag het uur. Bij een koffietentje