Hanneke schrijft

  Het was niet druk in het resort. Dat kwam natuurlijk door corona. En door het strakke online reserveringsprogramma dat mogelijke bezoekers dwingt op het halve uur nauwkeurig aan te geven hoe laat ze zullen arriveren en hoe laat vertrekken. Er waren zoals overal pijlen op de vloer getapet en er was desinfecterende gel in overvloed. Er hingen bordjes met daarop het maximum aantal aanwezigen per sauna. Zo gebeurde het dat ik, met mijn hand boven mijn ogen en mijn neus tegen het glas, door een ruitje stond te turen om te ontdekken hoeveel mensen er al in zo'n hutje zaten te zweten. Pas na een seconde of wat, toen mijn ogen gewend waren aan het schemer daarbinnen, ontdekte ik dat ik recht in het gezicht keek van een hevig zwetende, bozig kijkende vrouw. Toch waren alle bankjes in het restaurant bezet. Een man en vrouw keken beteuterd toen ze ontdekten dat ze nergens konden zitten. Iemand zei: "Jullie kunnen hier zitten hoor, wij gaan weg." En net toen ze met z’n vieren s

  Ik ben niet zo goed in  vakantie .    Stel je niet aan, hoor ik  je  zeggen. In geen enkele sector hebben mensen zoveel weken vrij als in het onderwijs. Ga je daar nou ook al  over  zeuren? De werkdruk is te hoog en de klassen zijn te groot, het salaris is te laag en nu zijn ook de vakanties nog niet naar je zin?    Oké dan. Ik ben blij met de vakanties, ik heb ze hard nodig om bij te komen en energie op te doen, dat is zeker waar. Maar  in de zomervakantie, als ik  mijn slaap heb ingehaald, heb bijgetankt en ben bijgekomen, komt er  ieder jaar weer  een moment waarop ik een beetje somber word.  Dat kan net zo goed thuis gebeuren als in een ver land.   Het heeft iets te maken met het uitblijven van de bel.  H et  gaat om het  gevoel dat  ik  bij het wakker worden geen idee heb wat de dag  m e gaat brengen  en dat  ik  hem  zelf  moet invullen.  Een hele verantwoordelijkheid ,  wa nt wat nou als het kwart over drie ‘s mid dags  wordt  en  ik niet meer weet wat ik moet doen ?  En w at

  Mijn middelste zoon heeft zweetvoeten. Da t was vertederend toen hij drie was op vakantie en we zijn sandaaltjes ’s nachts buiten de tent moesten zetten  en  ook nog wel  toen ik zijn kousen uit zijn voetbaltas trok  in de tijd van  de F’jes.  Stinkende  scheenbeschermers en natte voetbaltenues  van hem en zijn broers  – als die luchtjes in een potje zouden zitten, zou ik bij het openschroeven van het deksel  terug gekatapulteerd worden naar hun kindertijd. Naar  hoe h un nekjes roken na een dag buiten spelen in de zon (en hoe zo’n dag als grauwig schuim achterbleef in bad  als  zij zacht en fris in bed lagen).    Hun kamers  van nu  hebben een  gemeenschappelijke  topnoot  van onder het bed geschoven gedragen shirts . Je ruikt  ook  wel  de  frisgewassen kleren die nog liggen waar ik ze h eb  neergelegd, duidelijk in het zicht. Er zit een hint in van deodorant en gel, ik ruik  chips  en  beddengoed dat ze  hoogstens eens per drie weken  willen verschonen: “Nee mam, dat ruikt juist l

 We hebben al ruim een uur in een overvolle bus gezeten. Ondanks haar mondkapje slaagt het Ierse meisje, dat met haar heup tegen mijn schouder staat, erin onafgebroken tegen haar vriendje te praten. Hij heeft net zo’n mondkapje als zij. De zon straalt, op het land dorsen combines graan. We blijven met z’n vieren achter in de bus als de andere passagiers met hun koffers en zonnehoedjes kwetterend uitstappen bij Energylandia. In de karretjes van de achtbaan zwieren armen. Oswiecim 20 km, staat er op het bord bij de halte. Voordat we het kamp in mogen, worden we naar een tent gedirigeerd met daarin een poortje dat lijkt op een metaaldetector op Schiphol. Dat is het niet. Het is, zo lezen we op het bordje ernaast, een sanitation gate . Een verveeld uniform wenkt me naar twee voetafdrukken. Ik ga erop staan en zie een rood handje oplichten: stilstaan. Niet bewegen. Als in een luxe douchecabine met   massagejets verstuiven spuitkoppen een sterk hygiënisch ruikende nevel over me heen. ‘Wate